Himalaya Watch

People, issues. Debates, perspectives. Details, nuances. A crisp view from the top.

Visit the new professional website of Jiwan Kshetry

Saturday, March 28, 2015

जब सत्यको टुकीअघि असत्यको अन्धकार निस्तेज हुन्छ.............


कुनै समय थियो, शिक्षा मन्त्री चित्रलेखा यादवले दिएको समयमा उनलाई भेट्न डा गोविन्द केसी लगायतका चिकित्सकहरु पुगेका थिए । चिकित्सकहरुलाई तोकिएको समयभन्दा झण्डै एक घण्टा बढी अपमानपूर्वक कुराएपछि उनी त्यहाँ त पुगिन् तर व्यवहार त्यस्तै गरिन् जस्तो एउटा औसत मन्त्रीले जागिर वा चन्दा माग्न आएको कार्यकर्तालाई गर्छ ।

अघिल्लो अनशनमा भएको सम्झौता कार्यान्वयन गर्ने भन्ने एजेण्डा थियो तर उनी ती सम्झौतासम्म नपढी आएकी थिइन् । स्वभावतः भेटको कुनै पतिफल भएन । त्यसपछि एकपछि अर्को गरी करीब आधा दर्जन जति तिकडम गरेर उनले सम्झौताका सबैजसो बुँदालाई तुहाइन् । चिकित्सा शिक्षा मापदण्ड समिति र विश्वविद्यालय सम्भाव्यता अध्ययन समितिले बुझाएको प्रतिवेदन अहिले पनि उनकहाँ थन्किइरहेको छ र कार्यान्वयनको सुरसार नै छैन ।

बाह्र वर्ष पछि खोलो फर्कन्छ भन्छन् तर यहाँ डेढ वर्षमै फक्र्यो । गत आइतवार शुरु भएको डा केसीको चौथो अनशनले पहिलो हप्ता पूरा गर्दा उहाँको नेतृत्वको आन्दोलन सुशासनका लागि तेस्रो जन आन्दोलनमा परिणत हुने लक्षण देखाइरहेकै बेला सरकारले समस्या समाधानका लागि उनको संयोजकत्वमा एउटा समिति बनायो । हिजो मध्यरात अघि समिति आयो र डा केसीको बेडमा पुगेर वार्ताको प्रयास गर्यो ।

तर जीर्ण शरीर तर आभाशील अनुहार र बोलीसहित डा केसीले भन्नुभयोः तपाइँहरु ऐक्यबद्धताका लागि आउनुभएको भए धन्यवाद तर वार्ता हुन सक्दैन ।
A shame-faced edu minister looks on as health minister speaks to Dr. KC

उनीहरु अक्मकिएपछि उहाँले भित्तामा टाँसिएका मागपत्र पढ्न सुझाउनुभयो । र बिस्तारमा भन्नुभयोः अनियमितता र भ्रष्टाचारका लागि तपाइँहरुलाई नै कारवाही गर्ने माग छ भने कसरी हुन्छ तपाइँहरुसँग वार्ता? आउने कष्ट गर्नुृभएकोमा धन्यवाद । तर मेरो विनम्र अनुरोध छ, अब गइदिनोस् ।

स्वास्थ्य मन्त्रीले एकछिन एकोहोरो अभिव्यक्ति दिए र मुख्य सचिवसँग पछि एक्लै लामो कुराकानी चल्यो तर शिक्षामन्त्रीलाई एक शब्द बोल्ने अवसर दिनुभएन ।

उसो त उनले बोल्ने नैतिक अधिकार पनि गुमाइसकेकी थिइन् । मधुरो मुस्कान दिंदै भित्र छिरेकी उनी पूरै अपमानित भएर अन्धकार मुख लगाउँदै बाहिरिइन् । उनी गएपछि मुख्य सचिवले वार्ता टोली पुनर्गठन गर्न प्रमलाई मनाउने विश्वास दिलाएर फर्के ।

कहाँको अरबौंको चलखेल गर्ने माफियाहरुको बलमा टिकेकी शिक्षा मन्त्री, कहाँको एक जीर्ण शरीर भएका चिकित्सक । सत्यप्रति विश्वास डगमगाइसकेका निरीह नागरिकहरुले हेनुृपर्ने दृश्य थियो त्योः एकतिर निष्ठावान् नागरिक र अर्कोतिर करोडौं नागरिकको भविष्यलाई बेचेर आफूलाई धनी बनाइरहेका व्यक्ति । सधैं सत्य ढाकिने र नागरिक तल पर्नेमा हिजो उल्टो भयो । कम्तीमा मलाई दोस्रो जनआन्दोलनपछि पहिलोपल्ट नेपालको भविष्यप्रति आशावादी हुन मन लाग्यो । र म अहिले भक्तराज आचार्यको गुन्गुनाइरहेको छुः

हजार सपनाहरुको माया लागेर आउँछ...... बाँच्ने रहरजस्तो फेरि भएर आउँछ ।

उक्त क्षणसम्बन्धी मेरा ट्वीटहरु यस्ता रहेः









अन्य रोचक ट्वीटहरु:











No comments:

विजय कुमारको खुशी पढेपछि

जीवन, खुशी अहंकार

जीवनमा अफ्ठ्यारा घुम्तीहरुमा हिंडिरहँदा मैले कुनै क्षणमा पलायनलाई एउटा विकल्पको रुपमा कल्पना गरेको थिएँ, त्यसलाई यथार्थमा बदल्ने आँट गरिनँ, त्यो बेग्लै कुरा हो त्यसबेला लाग्थ्योः मेरा समग्र दुखहरुको कारण मेरो वरपरको वातावरण हो, यसबाट साहसपूर्वक बाहिरिएँ भने नयाँ दुख आउलान् तर तत्क्षणका दुरुह दुखहरु गायब भएर जानेछन् कति गलत थिएँ !


Read more from Dashain Issue

Debating partition of India: culpability and consequences




Read the whole story here

Why I write...

I do not know why I often tend to view people rather grimly: they usually are not as benevolent, well-intentioned and capable or strong as they appear to be. This assumption is founded on my own self-assessment, though I don’t have a clue as to whether it is justifiable to generalize an observation made in one individual. This being the fact, my views of writers as ‘capable’ people are not that encouraging: I tend to see them as people who intend to create really great and world-changing writings but most of the times end up producing parochial pieces. Also, given the fact that the society where we grow and learn is full of dishonesty, treachery, deceit and above else, mundanity, it is rather unrealistic to expect an entirely reinvigorating work of writing from every other person who scribbles words in paper.


On life's challenges

Somebody has said: “I was born intelligent but education ruined me”. I was born a mere child, as everyone is, and grew up as an ordinary teenager eventually landing up in youth and then adulthood. The extent to which formal education helped me to learn about the world may be debatable but it definitely did not ruin me. There were, however, things that nearly ruined me. There came moments when I contemplated some difficult choices. And there came and passed periods when I underwent through an apparently everlasting spell of agony. There came bends in life from which it was very tempting to move straight ahead instead of following the zigzag course.


Read more